Μη με ρωτάς σε ... θυμόμαστε

Σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια έφυγε ο Μάνος Λοϊζος. Ο μελωδός του μυαλού και της καρδιάς μας.
Στο φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν που ακούσαμε το χαμό του από τα μεγάφωνα. Θα ήθελε να είναι παρών. Και τότε και τώρα.

Λέει ο Μίκης Θεοδωράκης για το Μάνο Λοϊζο : "Από το πρώτο έως το τελευταίο τραγούδι του λάτρεψε μόνο έναν Θεό: το Λυρισμό. Νωχελικός, ονειροπόλος, αιθεροβάμων, δε ζήτησε από τη μουσική τίποτε άλλο, εκτός από την ψυχή της. Γι' αυτό και δεν προσπάθησε ίσως να εξοπλιστεί με τα όπλα που βοηθούν τον τραγουδοποιό και κυρίως τον συνθέτη να δαμάσει, να συνεργαστεί και να δώσει φόρμες στο υλικό του. Το τραγούδι του, σαν το σταφύλι, δε ζητούσε παρά μόνο τον ήλιο για να γλυκάνει και τον τρυγητή για να το κάνει μούστο και να το πιει. Ετσι, το ελληνικό τραγούδι του οφείλει μια ξεχωριστή, μοναδική και ανεπανάληπτη εποχή νεότητας και δε γερνά και δεν περνά. Αλλά, αντίθετα, θα αναγεννιέται κάθε στιγμή που θα συναντά τη ζωντανή ευαισθησία της ανθρώπινης καρδιάς... Μπόρεσε μ' ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι να πάει μια πήχη πιο πέρα από τον ορίζοντα".
Ο ίδιος πίστευε ότι το πολιτικό τραγούδι είναι «ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά». Γι' αυτούς έγραφε. Γι΄αυτούς βάδισε με ψηλά το κεφάλι στο πλάι του Κ.Κ.Ε.
Γι΄ αυτούς μελοποίησε το παρακάτω ποίημα (Ναζίμ Χικμέτ - μετάφραση Γιάννης Ρίτσος)
«Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή / που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. / Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες,/ τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα. / Δεν τις ζήσαμε ακόμα. /Κι ό,τι πιο όμορφο, / κι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω, / δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα»...